Sahne, bir sebze bahçesinin kalbinde yakalanan sessiz bir an, nazik bir samimiyetle açılıyor. Sanatçı, kompozisyonu çerçevelemek için ustaca ağaçların çıplak dallarını kullanarak, gözü içeri çeken doğal bir kemer yaratır. Bu ağaç kucağı aracılığıyla, güneşin aydınlattığı bir alanı, lahana ve diğer mahsullerin geliştiği ekili toprakların bir yaması görüyoruz. Yalnız bir figür, belki bir çiftçi, yeşilliklerin ortasında duruyor ve insan ile doğa arasındaki uyumun bir kanıtı. Fırça darbeleri tuval üzerinde dans ediyor, sahneye hayat veren bir ışık ve gölge senfonisi; renkler yumuşak, ancak canlı, sıcaklık ve dinginlik hissi uyandırıyor.