Sahne, hem anlık hem de zamansız hissettiren bir canlılıkla ortaya çıkıyor. Sanatçı, kırsalda bir sabahın özünü yakalar, hava böceklerin yumuşak vızıltısıyla ve yaprakların hışırtısıyla yankılanır. Kompozisyon, çiçek açan ağaçların narin beyaz ve pembeleriyle noktalı yeşillerin bir senfonisidir. Kırmızı elbiseli yalnız bir figür, gözü çeken ve doğal dünyaya insani bir unsur ekleyen bir renk sıçramasıdır.

Fırça darbeleri, ışığın ve gölgenin geçici kalitesini yakalar gibi, kendinden emin, neredeyse eğlencelidir. Dönemin bir özelliği olan kırık renk kullanımı, ışıltılı bir atmosfer hissi yaratır. Göz, ağaçların şekillerini ve çimlerin dokularını tanımlayan ışık ve gölgenin etkileşimine çekilerek tuval üzerinde dans eder. Bu, dolaşmaya, temiz havayı solumaya ve anın güzelliğinde kaybolmaya davet eden bir sahnedir.