Eser, bir anı yakalıyor; bir fırtınadan sonra doğa, etkileyici bir renk ve doku çeşitliliğiyle kendini ortaya koyuyor. Bulutlar ve sisle örtülü devasa dağlar, arka planda hakimiyet kuruyor, sert zirveleri gökyüzünün yumuşaklığıyla tezat oluşturuyor. Bulutlar ağır ama ışıldayan bir görünüme sahip olup, ışığın sızmaya başladığını düşündürüyor; bu da ışık ve gölge arasında dramatik bir oyun yaratıyor. Ön planda, bir sonbahar yaprağı patlıyor; ateş kırmızısı, canlı turuncu ve altın sarısı, izleyicinin gözünü çekiyor ve onu sahneye çekiyor. Hışırtı yapan yapraklar, değişim ve yenilenme hikâyeleri fısıldıyor, izleyici neredeyse havanın serinliğini ve ıslak toprağın aromasını hissedebiliyor.

Kompozisyon ustalıkla dengelenmiş olup, dağlar sağlam bir dayanak işlevi görüyor, canlı ağaçlar ise dinamik bir hareket hissi yaratıyor. Renkler zengin ama uyumlu; sonbaharın özünü kapsıyor, sadece manzaranın güzelliğini değil, aynı zamanda büyüme ve geçicilik üzerine duygusal bir yankı da iletiyor. Tarihsel bağlam, bu esere katmanlar ekliyor; Hudson Nehri Okulu'nun doğanın yüceliği üzerindeki vurgusunu yansıtıyor; bu eser, 19. yüzyıl Amerikan doğasının hem bir kutlaması hem de bir yansımasıdır. Bu resim, doğal manzaraların huzurlu ama güçlü ruhunun bir kanıtı olarak duruyor.