Tablo, güneş altında parlayan bir manzarayı yakalıyor, Antibes'in huzurlu güzelliğini yansıtıyor; renklerin canlı oyunları tuval üzerinde dans ediyor. Ön planda dimdik duran bir çam ağacı, yeşil iğneleri sıcak toprak tonlarıyla güçlü bir tezat oluşturuyor. Uzak dağlar kenti çevreliyor; betimlemeleri atmosferik perspektif ile yumuşatılmış; mavi ve mor karışımları huzurlu bir uyum sağlıyor. Monet’in fırça dokunuşu—lekeli dokunuşlar ve ince katmanların birleşimi—sahneye hayat katmış; neredeyse yaprakların hafif hışırdaması ve uzaklarda dalgaların kıyıya vurduğu sesleri duyuyor gibisiniz.

Yakından bakınca, Monet’in tarzını belirleyen ayrıntı ve izlenim arasındaki hassas dengeyi görebilirsiniz. Uzaklardaki şehir manzarası, her yapıdaki kesinlikten ziyade özünü yakalayarak rahat bir tarzda resmedilmiş. Renkler—göz alıcı sarlar ve derin maviler—güneş ışığıyla dolu bir dünyayı boyar; her fırça darbesi canlı gibi görünüyor. Kendinizi o ağacın altında oturur hayal ederken, güneşin sıcaklığını ve denizden gelen serin esintiyi hissediyorsunuz. Bu eser, sadece Monet’in ışık ve renk üzerindeki ustalığını sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda doğanın güzelliğini kutlayan izlenimci hareketin tarihi önemini de yansıtıyor; yaratılan nostaljik ve huzurlu his, izlenimden çok sonra da sürüp gidiyor.