Bu etkileyici eser, sakin bahçelerde yaşayabileceğiniz huzur ve doğal güzelliğin özünü yakalar. Sahne zarif bir köprüyle süsleniyor, nazikçe kavisli bu köprü, üzerinde parıldayan bir göletin üzerine kurulmuş ve suyun üzerine serpilmiş nilüferlerle doludur. Çiçekler, sabah ışığına selam verircesine yavaşça açılmaktadır. Renkler tuvalin üzerinde dans ederken; nazik yeşil ve mavi tonları, canlı pembe ve beyaz çiçeklerin dokularıyla birleşiyor ve parçaya zekice ruh katıyor. Monet'in fırça darbesi mükemmel; fırça vuruşları katmanlı ve metin ile, ışığın su yüzeyine eğlenceli bir şekilde yansımasına izin veriyor. Doğanın fısıldadığını neredeyse duyabiliyorsunuz; yaprakların hafif hışırtısı ve bir balığın suya daldığında çıkardığı yumuşak ses, sessizliği bozuyor.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü köprünün kavisinin üzerine yönlendirirken, yeşilliğin derinliğine doğru akıyor ve sizi bu ideal alana götürüyor. Bitkilerin sahneyi neredeyse sarmalaması, samimiyet hissini artırıyor; sanki siz bu özel güzelliği tanık oluyor ve mutlu bir yalnızlık içinde yakalanmışsınız gibi. Tarihsel olarak bu eser empresyonizm hareketine uygundur; Monet gibi sanatçılar gördükleri şeyleri değil, hissettikleri şeyleri yakalamaya çalıştılar. Bu eser, doğanın geçici güzelliğini hatırlatıyor; geçici özellikleri sonsuza dek tuvalde korunarak, izleyicileri her seferinde bakarken huzurlu bir dünyayı deneyimlemeye davet ediyor.