Tablo izleyiciyi, canlı renklere bürünmüş şakayıklarla dolu bir bahçeye sarıyor; onların yaprakları, zengin yeşil tonları arasında patlayarak kırmızı, pembe ve beyazın tonlarıyla dolup taşıyor. Yukarıdaki yapı, muhtemelen bir sazdan çatıdır ve koruyucu bir kucaklaşmayı öneriyor, noktalanmış ışığın çiçeklerin arasında oyuncu bir şekilde dans etmesine izin veriyor. Bu büyüleyici bahçeye adım atabilirmişsiniz hissi var; her fırça darbesi, Monet'nin doğayla olan bağlantısının bir fısıldayışı gibi, izleyiciyi çiçeklerin görkemi içinde kaybolmaya davet ediyor.

Bu lüks çiçek aleminin içinde dura kalka, Monet'nin tekniği sahnenin geçici güzelliğini yakalayan bir akıcılık ile parlıyor. Onun ifadeli fırça darbeleri, yaprakların içinde hareketi açığa çıkarıyor, bahçenin dinginliğine hayat katıyor. Kompozisyon, biraz kaotik olmasına rağmen, doğanın kendisinin evcilleşmemiş özünü yansıtıyor; neredeyse yaprakların hışırtısını duyabiliyorsunuz ve süslü havadaki çiçek kokularını hissedebiliyorsunuz. Bu, zamanda donmuş bir an ama duygu dolu, doğanın dünyasında içsel güzelliklerin neşesini ve geçiciliğini yakalıyor.