Bu eser, Londra'nın gizemli atmosferini gün batımında açığa çıkarıyor – huzur ve iç gözlemin bir başyapıtı. Monet'in fırçası tuval üzerinde hafifçe dans ediyor, ikonik Waterloo Köprüsü'nü yumuşak, eterik tonların karışımından şekillendiriyor; yeşil ve mavi tonlarının sakin bir diyaloğu huzurlu bir atmosfer oluşturuyor. Sis, sahneyi kaplayarak köprünün kenarlarını yumuşatıyor, sanki geçici bir anda varmış gibi, sisin arkasında beliren bir hayal. İzleyiciler, gerçekliğin ve hayalin iç içe geçtiği bir anı gözlemliyor olmanın hissine kapılabilirler; su sadece kaybolan ışığı yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda sanatçının o anın ulaşılmaz güzelliğini yakalamak için sarf ettiği duygusal çabanın yankılarını da yansıtır.

Bileşim, nostalji ve saygı ile karışık bir duygusal tepki uyandırıyor – bu durağan genişliğe yönelecek kimse yok. İnsan varlığı bu yoklukla vurgulanıyor. Gevşek fırça darbeleri hareketi önerirken, sanki sahne nefes alıyormuş gibi, gün batımındaki o büyülü anların ruhunu yakalıyor. Monet’in bu çalışması yalnızca yeniden üretimden öteye geçiyor; izleyicileri ışık ve atmosferin inceliklerine girmeye davet ediyor, duyularını ve hayal güçlerini ihlâl ederek, onları alacakaranlığın kollarında açığa çıkan huzurlu hikayenin parçası haline getiriyor.