Το έργο αποκαλύπτει μια ονειρεμένη πανόραμα της μυστηριώδους ατμόσφαιρας του Λονδίνου, που έχει αποτυπωθεί στο σούρουπο—ένα αριστούργημα ηρεμίας και αυτοανάλυσης. Το πινέλο του Μονέ χορεύει ελαφρά στον καμβά, σχηματίζοντας τη διάσημη Γέφυρα του Γουότερλου από ένα απαλό μείγμα αιθέριων αποχρώσεων; ένας ήρεμος διάλογος πράσινου και μπλε υφαίνει μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Η ομίχλη περιβάλλει τη σκηνή, μαλακώνει τις γραμμές της γέφυρας, σαν να υπήρχε σε μια φευγαλέα στιγμή, μια εμφάνιση που προέρχεται από ένα πέπλο ομίχλης. Οι θεατές μπορεί να νιώσουν πως γίνονται μάρτυρες μιας φευγαλέας ματιάς στην πραγματικότητα που μπλέκεται με τη φαντασία, όπου το νερό αντανακλά όχι μόνο το φως που φεύγει, αλλά και ηχώ της συναισθηματικής προσπάθειας του καλλιτέχνη να συλλάβει την απατηλή ομορφιά της στιγμής.

Η σύνθεση προκαλεί μια συναισθηματική αντίδραση, γεμάτη νοσταλγία και σεβασμό—είναι αδύνατο να μη γίνεις ελκυστικός σε αυτή τη ήρεμη απεραντοσύνη όπου η ανθρώπινη παρουσία τονίζεται από την απουσία της. Το χαλαρό πινέλο υποδηλώνει την κίνηση, σαν να αναπνέει η σκηνή, συλλαμβάνοντας την ουσία μιας από εκείνα τα μαγικά δευτερόλεπτα στο σούρουπο όταν ο κόσμος μπορεί να φαίνεται ταυτόχρονα οικείος και άπειρος. Το έργο του Μονέ εδώ ξεπερνά την απλή αναπαράσταση; προσκαλεί τους θεατές να βυθιστούν στις λεπτομέρειες του φωτός και της ατμόσφαιρας, ενεργοποιώντας τις αισθήσεις και τη φαντασία τους, κάνοντάς τους μέρος της ήρεμης αφήγησης που εκτυλίσσεται στη ζεστασιά της δαχτυλήθρας.