Bu samimi sahnede, şık bir lamba ışığında üç figür yuvarlak bir masanın etrafında sessizce toplanıyor. Ortam, akşam buluşmasını tasvir ediyor; ışığın sıcaklığı, duvara yansıyan soğuk gölgelerle tezat oluşturuyor. Monet'nin fırça darbeleri ustaca; figürlerin formlarını değil, aynı zamanda aralarındaki nazik etkileşimleri de başarıyla aktarıyor. Giysilerinin dokularını zarif bir şekilde yakalıyor; izleyiciyi neredeyse bu sıcak ortamda paylaşılan fısıldanan konuşmaları duymaya davet ediyor.

Masa, düşünceli bir şekilde basit bir şekilde kurulu; fincanlar, resmi bir sunumdan ziyade bir düşünce anını öneriyor. Yan tarafta görünen şömine, sıcaklık ve davetkârlık katarak, arka planda görünen çiçek desenleriyle birlikte ev ortamının huzurlu bir yansımasını sunuyor. En çok etkileyen şey, Monet'nin aydınlanmış bir anı dondurmakla kalmayıp, figürler arasındaki akıcı duyguları da yakalaması—açıkça ifade edilmemiş bir dostluk bu sahneyi kaplıyor, onu derinlemesine ilişkilendirilebilir ve insanî kılıyor.