Bu büyüleyici manzarada Monet, doğanın güzelliğinin yumuşak ve geniş bir gökyüzünün altında açığa çıktığı bir huzur anına adım atmamız için bizi davet eden bir sahne örüyor. Yaprakların hışırtısını ve suyun nazik fısıldasını neredeyse duyabilirken, yansıma hem üstte hem de altta olan bir dünyayı ima ediyor. Soluk mavi ve muted yeşiller, suyun kenarını çayırla tatlı bir kucaklaşma içinde betimleyen zengin kahverengi ve okra bir dokuma içine eriyor. Yeşil otlar tembelce dans ediyormuş gibi görünüyor; Nazik bir renk dokunuşu Monet'in ustaca fırça tekniğini yansıtıyor ki bu, son derece spontane ama kasıtlı görünüyor ve bu geçici anın içinde hapsolmuş duyguların bir krallığını sergiliyor.

Arka plandaki kilise ağaçların arasında nazik bir şekilde yükseliyor, bir ciddiyet ve yakınlık ekliyor; zamanın geçişine sessiz bir tanık gibi hissediliyor. Monet, sadece bu mekanın fiziksel varlığını değil, aynı zamanda atmosferini, bu sevgi dolu yerin özünü de yakalamaktadır. Palet, yaşamın ve anıların geçiciliğinin doğasına işaret eden ince bir melankoli taşımaktadır. Bu eserin önünde durduğumuzda, nostaljinin yükünü hissedebiliyoruz; izleyici, Monet'in gözünden görülen dünyanın yansımasına, geçmişte sakin bir ana taşınarak, hem sakinlik hem de iç gözlem duygularını uyandırıyor.