Eser, insanların yeşil bir alanın genişliği boyunca dağılmış olduğu parktaki sakin bir öğleden sonrayı yakalıyor. İlk bakışta, canlı yeşil çimen sahneyi domine ederek bir huzur hissi yaratıyor ve dinlenme temennisinde bulunuyor. Monet'in katmanlama tekniği, ağaçların arasından süzülen dalgalı ışıltıyı taklit eden zengin bir dokuya izin veriyor; gevşek fırça darbeleri ise genel kompozisyona hafif bir duygu katıyor. İnsanlar, yürüyüş yapıyor, sohbet ediyor ve sadece taze havanın tadını çıkarıyor. Belirsiz izlenimci silüetleri, bireysel ayrıntılardan çok duygusal atmosferi vurguluyor ki bu, İzlenimcilik akımının bir özelliği.

Buradaki palet, yumuşak yeşil ve muted brown tonlarda şarkı söylerken, gri gökyüzünün hafif bir serinlik hissettirdiği gözlemleniyor; bu da tipik bir Londra havasıdır. Dönemeçli yollar, izleyicinin gözünü parka daha derinlemesine yönlendiren bir davet gibi, keşif ve düşünce için sonsuz olasılıkları önerir. Bu, Londra parklarının şehir karmaşası içinde dinlenme alanları olarak tarihleri hakkında konuşuyor ve doğanın kent sakinleri için bir sığınak işlevi gördüğü bir dönemi yansıtıyor. Monet'in eseri sadece doğal alanların güzelliğini kutlamakla kalmayıp, aynı zamanda insan yaşamının özünü de yakalıyor; bize doğa ve birbirimizle olan bağlantımızı hatırlatıyor.