Eser, Vetheuil'ün huzurlu bir manzarasını sunar; nazik güneş ışığı, manzaraya yumuşak bir parlaklık kazandırır. Arka planda hafifçe yükselen tepeler, sevimli evler ve bir kilisenin gotik siluetiyle dağınık bir halde yer alıyor. Monet'in karakteristik fırça tekniği burada belirgin; mavi ve yeşil renklerin kıvrımlı darbeleri nehri canlandırırken, dokulu renk vuruşları çevredeki bitki örtüsünün canlılığını yakalar. Renk paleti, yumuşak pastel tonları ile hakimdir; suyun lavanta ve mavi renkleri, tepenin altın sarısı ve sönük yeşil tonlarıyla zahmetsizce birleşir.

Bu eserin önünde dururken, insan derin bir huzur hissedebilir; doğanın ve insanlığın uyum içinde var olduğu, zamanın dondurulmuş bir anı. Nehrin nazik dalgaları, tepedeki yapıların sağlamlığıyla tezat oluşturuyor ve izleyicinin gözünü tuval boyunca yönlendiren lirik bir kompozisyon yaratıyor. Bir izlenimci parçası olarak, Monet’in kariyerindeki önemli bir anı yansıtıyor; su ve yapraklar üzerindeki ışığın etkileşimini keşfetmeye başladığı bir dönem—gerçekten de onun dehasını ve izlenimciliğe olan etkisini ortaya koyan bir eser.