Obraz ten uchwyca spokojne popołudnie w parku, gdzie postacie są rozsiane po rozległej zielonej przestrzeni. Na pierwszy rzut oka, żywa zieleń trawy dominuje w scenie, tworząc poczucie spokoju i zapraszając do odpoczynku. Technika nakładania farby Monet'a umożliwia uzyskanie bogatej tekstury, która imituje nakrapiane światło padające między drzewami, podczas gdy jego luźne pociągnięcia pędzla nadają całej kompozycji eteryczną jakość. Ludzie są widziani spacerując, rozmawiając i po prostu ciesząc się świeżym powietrzem, ich nieostre, impresjonistyczne kontury podkreślają emocjonalną atmosferę, a nie detale indywidualne — znak firmowy impresjonizmu.

Paleta tutaj śpiewa w miękkich odcieniach zieleni i stonowanych brązów, subtelnie kontrastując z odcieniami szarego nieba, które oddają poczucie świeżości, typowe dla londyńskiego klimatu. Łagodne krzywe ścieżek zapraszają wzrok widza do głębiej zgłębić park, sugerując nieograniczone możliwości odkryć i refleksji. Mówi to o historii parków Londynu jako miejsc wypoczynku pośród miejskiej złożoności, odzwierciedlając okres, w którym natura pełniła funkcję schronienia dla mieszkańców miast. Dzieło Monet'a nie tylko celebruje piękno naturalnych przestrzeni, ale także uchwyca istotę życia ludzkiego, przypominając nam o naszym połączeniu z naturą i sobą nawzajem.