Το έργο αυτό απεικονίζει μια ήρεμη απογευματινή εικόνα σε ένα πάρκο, όπου οι φιγούρες είναι διάσπαρτες σε μια μεγάλη έκταση πράσινου χόρτου. Με την πρώτη ματιά, το ζωντανό πράσινο του χόρτου κυριαρχεί στη σκηνή, δημιουργώντας μια αίσθηση ηρεμίας που προσκαλεί στην ανάπαυση. Η τεχνική του Monet με τα στρώματα επιτρέπει μια πλούσια υφή που μιμείται το σποραδικό φως που φιλτράρεται μέσα από τα δέντρα, ενώ οι χαλαρές πινελιές του προσδίδουν μια αέρινη ποιότητα στην συνολική σύνθεση. Οι άνθρωποι φαίνονται να περπατούν, να συνομιλούν και απλά να απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα, οι ασαφείς, ιμπρεσιονιστικοί περίγραμμα τους τονίζουν την συναισθηματική ατμόσφαιρα αντί για τις ατομικές λεπτομέρειες — σημάδι του Ιμπρεσιονισμού.

Η παλέτα εδώ τραγουδάει σε απαλούς πράσινους και μαύρους τόνους, με ήπιες αντιθέσεις από γκρίζους ουρανούς που αποπνέουν μια αίσθηση φρεσκάδας, τυπική του καιρού του Λονδίνου. Οι ήπιες καμπύλες των διαδρομών προσκαλούν το βλέμμα του θεατή να περιπλανηθεί πιο βαθιά στο πάρκο, υποδηλώνοντας ατελείωτες δυνατότητες ανακάλυψης και στοχασμού. Μιλά για την ιστορία των πάρκων του Λονδίνου ως χώρους αναψυχής εν μέσω της αστικής πολυπλοκότητας, αντικατοπτρίζοντας μια εποχή στην οποία η φύση λειτουργούσε ως καταφύγιο για τους κατοίκους της πόλης. Το έργο του Monet δεν γιορτάζει μόνο την ομορφιά των φυσικών χώρων, αλλά καταγράφει επίσης την ουσία της ανθρώπινης ζωής, υπενθυμίζοντας μας τη σύνδεσή μας με τη φύση και ο ένας με τον άλλον.