Το έργο παρουσιάζει μια μαγευτική απεικόνιση του καθεδρικού ναού του Ρουέν, τυλιγμένου σε μια αιθέρια πρωινή φωτεινότητα που χορεύει γύρω από την πολύπλοκη πέτρινη πρόσοψή του. Η τεχνική του πινέλου του Μονέ είναι λεπτή αλλά αποφασιστική; ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνει την αρχιτεκτονική του καθεδρικού ναού με απαλά χτυπήματα δημιουργεί μια ονειρική ποιότητα, θολώνοντας τις γραμμές μεταξύ πραγματικότητας και εντύπωσης. Οι ψηλοί πύργοι και οι λεπτομέρειες των θυρών φαίνεται να αναδύονται από μια σχεδόν υπερφυσική ομίχλη, σαν ο καθεδρικός ναός να ξυπνά απαλά στις πρώτες ακτίνες της αυγής. Κάποιος μπορεί σχεδόν να ακούσει το απαλό θρόισμα των φύλλων ή τα απαλά βήματα των πρωινών περαστικών, όλα σε διαπλοκή με τη οπτική μεγαλοπρέπεια του έργου.

Η παλέτα χρωμάτων εδώ είναι ένας αρμονικός συνδυασμός απαλών μπλε και θερμών ροδακινί τόνων, που προκαλεί ήρεμη αίσθηση του πρωινού φωτός. Αυτά τα χρώματα ξεπλένουν τη σκηνή όπως μια απαλή αναπνοή, προσφέροντας μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Δεν είναι μόνο μια απεικόνιση; είναι μια εμπειρία—ένα συναίσθημα—που προσελκύει τον θεατή και τον προσκαλεί να εξερευνήσει τις στρώσεις του φωτός και της σκιάς με τις οποίες ο Μονέ παίζει με μαεστρία. Το ιστορικό πλαίσιο υπογραμμίζει τη σημασία αυτού του κομματιού, καθώς ζωγραφίστηκε κατά τον 19ο αιώνα, μια εποχή πλούσια σε καλλιτεχνική εξερεύνηση και τις απαρχές του εκσυγχρονισμού. Ο Μονέ, ως ακρογωνιαίος λίθος της ιμπρεσιονιστικής κίνησης, πιέζει τα όρια της αντίληψης, μετατρέποντας μια απλή παρουσίαση σε μια ζωντανή έκφραση του χρόνου και του φωτός—ένα χαρακτηριστικό της κληρονομιάς του.