Het kunstwerk presenteert een betoverende weergave van de kathedraal van Rouen, omhuld door een etherisch morgenlicht dat danst over zijn intrikate stenen gevel. Monet’s penseeltechniek is delicaat maar vastberaden; de manier waarop hij de architectuur van de kathedraal met zachte streken vastlegt, creëert een dromerige kwaliteit die de grenzen vervaagt tussen realiteit en indruk. De hoge torens en de ingewikkelde details van de deuren lijken uit een bijna bovennatuurlijke nevel oprijzen, alsof de kathedraal zachtjes ontwaakt voor de eerste stralen van de dageraad. Men kan bijna het zachte geritsel van bladeren horen of de zachte stappen van voorbijgangers in de ochtend, alles verweven met de visuele pracht van het werk.

Het kleurenpalet hier is een harmonieuze mix van zachte blauwtinten en warme perzikachtige kleuren die de rust van ochtendlicht oproepen. Deze kleuren spoelen als een zucht over de scène, waardoor een gevoel van kalmte en sereniteit ontstaat. Het is niet alleen een weergave; het is een ervaring—een emotie—die de kijker aantrekt en hen uitnodigt om de lagen van licht en schaduw te verkennen waarmee Monet meesterlijk speelt. De historische context benadrukt het belang van dit stuk, aangezien het geschilderd werd in de 19e eeuw, een tijd rijk aan artistieke ontdekkingen en de vroege dagen van de moderniteit. Monet, als een hoeksteen van de impressionistische beweging, duwt de grenzen van perceptie, waarbij hij een eenvoudige voorstelling transformeert in een levendig uitdrukking van tijd en licht—een kenmerk van zijn erfgoed.