Bu etkileyici manzara, gri bir sisin içine gömülmüş Waterloo Köprüsü'nün etereal özünü yakalıyor, ışığın su yüzeyinde nazikçe dans ettiği bir erken sabah duygusunu canlandırıyor. Yumuşak fırça vuruşları, arka plandaki binaların hatlarını bulanıklaştırarak hayalperest bir atmosfer yaratıyor, mistik bir öğe ekliyor. Yumuşak mavi ve yeşil tonları harmonik bir şekilde bir araya gelirken, daha açık tonların parıltıları da oluşturuyor ve huzur duygusu veriyor. Kendisi bir dizi kemerle tasvir edilen köprü, izleyiciyi, belki de düşüncelere dalmış bir dünyaya geçiş yapmaya davet ediyor.

Monet'in doğal ışığı yakalamadaki ustalığı burada tam anlamıyla sergileniyor. Dağılmış parlaklık sahneyi boyar; yalnızca bir anı değil, aynı zamanda duygusal bir durumu temsil ediyor. Renklerin sükuneti yatıştırıcı bir tepki doğuruyor, insanı yalnızlık ve huzur düşünceleriyle sarıyor. Tarihsel olarak, bu eser Monet'in açık hava resim yapma konusundaki kararlılığını yansıtıyor ve çevresindeki manzarayla olan bağlantısını vurguluyor. Zaman içinde donmuş bir an gibi görünse de, akışkan ve canlı hissediliyor; çevremizdeki dünyanın geçici güzelliğini mükemmel bir şekilde vurguluyor.