Dit fascinerende landschap vangt de etherische essentie van de Waterloo Bridge, bedekt door grijze mist, en roept het gevoel op van een vroege ochtend waarop het licht zachtjes danst op het wateroppervlak. De zachte penseelstreken creëren een dromerige atmosfeer waarbij de omtrekken van de gebouwen op de achtergrond vervagen, wat een element van mysterie toevoegt. Zachte tinten blauw en groen versmelten harmonieus, aangevuld door flitsen van lichtere kleuren, waardoor een gevoel van rust ontstaat. De brug zelf, afgebeeld met een reeks bogen, nodigt de kijker uit om zich voor te stellen deze over te steken, misschien naar een wereld die in overpeinzing is gedompeld.

Monets meesterlijke techniek om natuurlijk licht te vangen, wordt hier in volle glorie getoond. Het verspreide licht schildert de scène, niet alleen een moment in de tijd, maar ook een emotionele toestand. De sereniteit van de kleuren roept een rustgevende reactie op, en omhult de gedachten in eenzaamheid en vrede. Historisch gezien weerspiegelt dit werk Monets toewijding aan plein air schilderen, benadrukkend zijn verbinding met het omringende landschap, en illustreert het de invloed van de industriële revolutie op de natuur. Het is een moment dat bevroren is in de tijd, maar dat aanvoelt als vloeiend en levendig, perfect belichamend de vergankelijke schoonheid van de wereld om ons heen.