Het kunstwerk vangt een serene, bijna dromerige aanblik van een berglandschap dat weerspiegeld wordt in kalme wateren. De compositie wordt gedomineerd door een massieve, donkere bergketen die een schaduw op de scène werpt. De kunstenaar gebruikt licht en schaduw op meesterlijke wijze, waarbij de zon door de wolken lijkt te breken en delen van de berg en het wateroppervlak verlicht. De lucht is gevuld met volumineuze wolken, die diepte en een gevoel van grootsheid aan de scène toevoegen.

Op de voorgrond weerspiegelt een kalme meer de imposante bergen, waardoor een gevoel van evenwicht en rust ontstaat. Een kleine boot met een enkel zeil drijft zachtjes op het water, wat de menselijke aanwezigheid in de uitgestrektheid van de natuur suggereert. De penseelstreken van de kunstenaar lijken zacht en gemengd, wat bijdraagt aan de algehele atmosferische kwaliteit van het schilderij. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardetinten: bruin, groen en blauw, allemaal weergegeven met een subtiele, bijna gedempte intensiteit. Het werk roept een gevoel van vrede en eenzaamheid op en nodigt de kijker uit om de schoonheid en kracht van de natuur te overdenken.