Bu samimi natürmortta, bir kavanoz dolusu şeftali, donuk bir arka planın önünde bulunuyor ve meyvenin canlı renklerinin öne çıkmasına izin veriyor. Cam kavanoz, güneş ışığını yakalayarak şeftalilerin etrafını saran amber şurubunu aydınlatıyor ve şeftalilerin altın rengi ve yumuşak pembelerini vurguluyor. Her şeftali, ışıkla dolmuş gibi görünerek sıcak bir ışıltı oluşturuyor; izleyiciyi içine kapılan, tatlı ve sulu lezzetleri hayal etmeye davet ediyor. Kavanozun yanında birkaç dağınık şeftali var; yumuşak yüzeyleri dokunmaya davet ediyor; sanki kavanozun kısıtlamalarından sıyrılarak açık alana düşüyormuş gibi duruyorlar ve durgunluğun düzenini kırıyorlar. Pürüzsüz meyve ile altındaki yansıtıcı yüzey arasındaki tezat, natürmort kompozisyonundaki ustalığı vurguluyor, sanatçının hem ışığı hem de gölgeyi tasvir etme yeteneğini gösteriyor.

Bu eserinin daha derin duygusal yankısı basitliğinde yatıyor ve bir tür nostalji hissini uyandırıyor—belki bir yaz hasadına dair bir anı veya evdeki konservelik ritüellerinin tanıdıklığını. Bu parça yalnızca bir meyve tasviri değil; evselliği, bolluğu ve yaşamın geçiciliği üzerine bir düşünce. Monet'in paletinin seçimi sınırlı ama etkili; yer tonlarıyla birlikte parlak vurgular oluşturuyor, böylece davetkar bir ortam yaratıyor. Mermer yüzeyden yansıyan beyaz ve gri ışıklar kompozisyona zemin hazırlıyor ve hayattaki geçici anların yakalanma hissini anımsatıyor. Burada, şeftaliler sadece bir göz ziyafeti değil; yaşamın küçük hazinelerini tatmanın daha derin bir hikayesini kapsıyor.