Bu büyüleyici resimde, yeşil bir bahçe, hafif rüzgârda nazikçe sallanan canlı çiçeklerle patlıyor; pembe, lavanta ve mavi tonları rengin senfonisini oluşturuyor. Ortada, uzun bir elbise giymiş bir figür şemsiye tutuyor, zarafet ve huzur hissi uyandırıyor. Arka plan, karanlık ve gölgeli, canlı bitki örtüsüyle güzel bir tezat oluşturuyor ve doğanın güzelliği ile insan nezaketinin bir araya geldiği bir anda durduğunu öneriyor. İzleyici bu düşsel sahnede dolaşmaya davet ediliyor, bahçeye her an adım atabilecekmiş gibi hissediyor.

Sanatçının fırça çalışmaları ifade edici ve canlı, ağaçların arasından süzülen ışığın eterik kalitesini ve çiçeklerin dokusunu etkileyici bir biçimde yakalıyor. Her fırça darbesi kasıtlı, ancak spontane görünerek sahneye canlılık katıyor. Resmin duygusal etkisi, doğal güzelliği yaşamanın getirdiği derin mutluluğu hissettiğimiz o huzurlu bahar günlerinin anılarını canlandırabilme yeteneğinde yatıyor. Monet’in ustaca tekniği sayesinde, geçici güzellikleri ve çiçeklerin geçici doğasını hissediyoruz—bu kadar canlı, ama o kadar narin, hayatın geçici zevklerine dair tatlı bir hatırlatıcı.