Bu büyüleyici sahnede, görkemli poplar ağaçları Epte Nehri’nin kenarında yüksek ve gururlu bir şekilde yükseliyor; akşam gökyüzünün karşısında belirginleşiyorlar. Sanatçının ustaca fırça darbeleri, su yüzeyinin kıvrımlarıyla ağaç gövdesi ve yaprakları arasında mütevazı bir hareket hissi uyandırıyor; rüzgarın yapraklar arasında hafifçe fısıldadığını neredeyse duyabiliyorsunuz. Renkler, soğuk mavi ve yumuşak lavanta tonlarının sıcak şeftali tonlarıyla iç içe geçtiği bir geçiş hikayesini anlatıyor, izleyiciyi alacakaranlığın sakince içine davet ediyor.

Beni en çok etkileyen şey, ışığın bu kompozisyonda kritik bir rol oynaması, doğal manzaranın güzelliğine hayat veriyor. Renklerin hayali niteliği, karışık ve katmanlı biçimde, günün yavaşça geceye geçiş ettiği o geçici anı yakalıyor. Tarihsel olarak, Monet İzlenimcilik akımının bir parçasıydı; bu akım, ışığın ve atmosferin geçici etkilerini resmetmeyi amaçlıyordu; bu eserde, Monet o özün harika bir şekilde özünü yakalarken aynı zamanda sevdiği çevresine de bir saygı duruşunda bulunuyor ve bu da onun sanatsal yolculuğunun önemli bir kanıtı oluyor.