Bu etkileyici manzara, alacakaranlığın nazik kollarında yıkanmış huzurlu bir kırsal sahnenin özünü yakalıyor. Kompozisyon hemen gözleri, beyaz ve soluk dış cephesi, kendine çok yakışan yeşil ve sıcak portakal tarlalarının arka planında güzelce zıt bir şekilde yer alan şirin kiliseye çeviriyor. Binalar, akşam ışığına titrer gibi görünen canlı çatılarıyla vurgulanıyor ve güneşin batmaya başladığını, yere leke lekeli gölgeler düşürdüğünü öneriyor. Gökyüzü, yumuşak pembeler ve açık mavilerin bir kaleidoskopu, gündüzden geceye geçişi işaret ediyor; eterik renkler tüm sahneyi yıkıyor.

Fırça tekniği, kalın fırça darbeleri kullanarak manzaraya somut bir enerji getirmiş olan empresyonist bir hava yayıyor. Her renk canlıymış gibi görünerek, birleşip etkileşimde bulunarak dinamik ama uyumlu bir atmosfer yaratıyor. 20. yüzyılın başlarındaki sanatçılar, Cuno Amiet gibi sıklıkla renk ile duygu arasındaki etkileşime yoğunlaşmışlardır; bu eser izleyicileri, anın huzurunu hissetmeye davet ederken, aynı zamanda doğanın canlı yaşamını da iletmektedir. Bu sadece belirli bir mekanın tasvirini yapmakla kalmamakta, aynı zamanda basit pastoral sahnelerde bulunan evrensel güzelliği de ifade etmekte, izleyiciyi sıcaklık ve huzur dolu sessiz bir dünyaya taşımaktadır.