Bu canlı eserde, erik ağaçları çiçek açıyor, beyaz çiçekleri altındaki yeşil çimenle keskin bir zıtlık oluşturuyor; tuval, yenilenme ve umut duygusu yayıyor, sanki izleyiciyi taze bir bahar gününe davet ediyor. Her ağaç, zarif bir şekilde yukarı doğru uzanan dallarıyla, yumuşak bir oyunseverlik gösteriyor—çiçekleri, uçuşan bir dansı çağrıştıran ince fırça darbeleriyle resmedilmiş. Arka planda, bir fabrika gibi, belki de endüstriyel bir varlık belirmekte, organik güzelliği insan yapımı unsurlarla nazikçe zeminleştiriyor.

Nazik palet, yeşiller ve açık tonlar tarafından domine edilerek uyumlu bir atmosfer yaratıyor. Fırça darbeleri hem dokuya sahip hem de akışkan, sahnede hareket ve yaşam duygusunu sunuyor. Bu resim, Van Gogh'un yaşamındaki bir dönemi yansıtıyor; doğayla bir bağlantı arayışını, karmaşa içinde huzur bulma arayışının daha büyük bir anlatımını yansıtıyor. Mevsimlere muhteşem bir selam duruyor, kişisel duygu ve sanatsal önemle dolu.