Bu büyüleyici manzarada, sanatçı Montmartre ovasının huzurlu bir manzarasını yakalayarak derinliği ve detayıyla içe çeken, sakin ama canlı bir sahne tasvir ediyor. Ön planda yumuşak, toprağı kaplayan bir yol, yukarıya doğru uzanan ağaç gruplarıyla çevrili, yeşil tonları altında kırmızı toprak tonlarıyla karşıtlık oluşturmuş. Ağaçlar sessiz nöbetçiler gibi durarak, yumuşak bir esen hava dalgasında zarifçe sallanarak dengeli bir asalet sergiliyor; örtük bir rüzgâr, fırça darbeleriyle neredeyse hissediliyor.

Gök, mavilerin bir dansını sunarak hafif bulutlarla bezeli sahne, zamanın geçici bir anını işaret etmekte. Işık bu sahneye sıcaklık katarak doğanın canlılığını yankılıyor. Bu tuvali incelerken, sanatçının ışık ile gölge arasındaki etkileşime titizlikle dikkat ettiği belirginleşiyor, izleyicileri manzaranın inceliklerini keşfetmeye davet ederek, akarsuyun yumuşak dalgaları, yaprakların çeşitli dokuları ve atmosferin eterik kalitesini yansıtırken doğal güzelliğin tanıklığını sunmaktadır. Bu eser sadece doğanın güzelliğinin bir belgesi değil, aynı zamanda 19. yüzyıl ortalarının romantizmini kutlayarak çevre ile hayatın özüne dair daha derin bir bağlantıyı kutluyor.