Bu büyüleyici sahne, Venedik'te güneş ışığıyla aydınlanmış bir bahçeyi tasvir ediyor; zarif giyimli küçük bir grup figür, gökyüzüne doğru hafifçe eğilen yüksek ağaçlarla çevrelenmiş bir patikada duruyor. Yapraklar yoğun ve dokulu; zengin yeşil ve altın tonlarıyla boyanmış, geç öğleden sonra sıcaklığını fısıldıyor. Kompozisyon, gölgeli sol taraftaki insan topluluğundan gözleri, parlak ve açık ufka, orada sakin bir şekilde yelken açan bir tekneye doğru yönlendiriyor. Hava ılık ve canlı hissediliyor—yapraklar ve giysiler arasında ışık ve gölgenin narin dansı, sakin ama canlı bir anı canlandırıyor.

Üstatça fırça darbeleriyle yapılmış bu tablo, izlenimci özgürlükle gerçekçi detayları dengeleyerek, özellikle azalan ışık ve giysi ile yaprak detaylarında belirginleşiyor. Renk paleti, ağırlıklı olarak toprak tonları ve parlak kırmızı ve sarı dokunuşlarla hem sağlam hem davetkar. Bu eser, Félix Ziem'in şehre olan derin sevgisini yansıtarak Venedik'in doğal güzelliği ve sakin cazibesine romantik bir bakış sunuyor. Sadece görüntüyü değil, sakin bir bahçedeki samimi bir buluşmanın özünü yakalıyor ve izleyiciyi sıcak, nostaljik güneşli bir öğleden sonraya davet ediyor.