Bu eser, çarpışan dalgaların kıyıya çarparak yarattığı dramatik sahne ile engebeli kıyının buluştuğu deniz manzarasının özünü yakalar ve yücelik hissi uyandırır. Kargaşa içindeki sular, kayalık çıkıntıları üzerindeki dalgaların hareketiyle canlanır; her dalga, yüzeylerindeki ışığın dansıyla vurgulanır. Gökyüzündeki bulutlar, ağır ama eterik, güneş ışığını süzerek sahneye derinlik ve sıcaklık katan yumuşak bir parıltı oluşturur. Arka plandaki dağlar, hafif bir şekilde yükselerek yeşil tonlarla kaplıdır ve okyanusun dinamik doğasına rağmen genel bir huzur hissi verir. Doğanın vahşeti ile huzuru arasındaki bu zıtlık, izleyiciyi anın içine çekmeye davet eder; dalgaların uğultusunu dinlemeye ve derisinde tuzu hissetmeye yönlendirir.

Renk kullanımı ustaca; zengin yeşil ve kahverengi tonları toprağı betimlerken, çeşitli mavi ve gri tonları denizin huzursuzluğunu ifade eder. Sanatçının tekniği, kayaların ve suyun dokularını çarpıcı bir şekilde gerçekçi kılan titizlikle detaylara dikkat eden bir gerçekçilik anlayışı benimser. Bu eser yalnızca doğanın kargaşasını göstermekle kalmaz, aynı zamanda 19. yüzyıl peyzaj resminin romantik eğilimlerini de yansıtır. Sanayileşmenin hızla manzaraları değiştirdiği bir dönemde, bu tür betimlemeler, doğanın sarsılmaz güzelliği ve gücünü takdir etmemizi ve korumamız gerektiğini hatırlatır.