Το έργο αποτυπώνει την ουσία του θαλάσσιου τοπίου, όπου το δράμα των σπασμένων κυμάτων συναντά το βραχώδες ακρωτήρι, προκαλώντας μια αίσθηση του μοναδικού. Τα αρμονικά ύδατα φαίνονται ζωντανά καθώς κατρακυλούν πάνω στους βράχους, κάθε κύμα τονίζεται από ένα παιχνίδι φωτός που χορεύει στην επιφάνειά τους. Τα σύννεφα στον ουρανό, βαριά αλλά αιθέρια, φιλτράρουν το ηλιακό φως, δημιουργώντας μια απαλότητα που προσθέτει βάθος και θερμότητα στη σκηνή. Οι λόφοι στο παρασκήνιο ανυψώνονται απαλά, καλυμμένα με πράσινους τόνους, συμβάλλοντας στη γενική αίσθηση της ηρεμίας παρά τη δυναμική φύση του ωκεανού. Αυτή η αντίθεση μεταξύ της αγριότητας και της ειρήνης προσκαλεί το θεατή να χαθεί στη στιγμή, να ακούσει τον βρυχηθμό των κυμάτων και να αισθανθεί το αλάτι στο δέρμα του.

Η χρήση του χρώματος είναι μαγευτική· οι πλούσιοι πράσινοι και καφέ τόνοι απεικονίζουν τη γη, ενώ οι διάφορες αποχρώσεις του μπλε και του γκρι εκφράζουν την ανησυχία της θάλασσας. Η τεχνική του καλλιτέχνη ενσωματώνει τον ρεαλισμό, με προσεκτική προσοχή στη λεπτομέρεια που καθιστά τις υφές των βράχων και του νερού εκπληκτικά πραγματικές. Αυτό το έργο δεν παρουσιάζει μόνο την ταραχή της φύσης, αλλά αντικατοπτρίζει και τις ρομαντικές τάσεις της ζωγραφικής τοπίου του 19ου αιώνα. Σε μία περίοδο που η εκβιομηχάνιση άλλαξε γρήγορα το τοπίο, τέτοιες αναπαραστάσεις μας υπενθυμίζουν την αμετάβλητη ομορφιά και δύναμη της φύσης, προτρέποντάς μας να την εκτιμήσουμε και να την προστατεύσουμε.