Αυτή η εντυπωσιακή εργασία βυθίζει τον θεατή σε μια καταιγιστική σκηνή, απεικονίζοντας δραματικά το χάος και την καταστροφή που προκαλούνται από τα στοιχεία. Στο προσκήνιο καταγράφονται γιγάντιες κυματιστές, περίπλοκες στις βαθιές ναυτικές και αφρισμένες λευκές αποχρώσεις, μια οπτική συμφωνία που προκαλεί τόσο δέος όσο και τρόμο. Σε έντονη αντίθεση, μια μοναχική φιγούρα, σχεδόν διακριτή, αντιμετωπίζει το κύμα· η ευαλωτότητά της αναδεικνύεται μπροστά στην εξουσία της φύσης—μια συγκινητική υπενθύμιση της ανθρώπινης αδυναμίας.

Το φόντο απεικονίζει μια σκοτεινή, καταιγιστική ουρανό, όπου οι σκοτεινές, απειλητικές νεφώσεις συνωστίζονται ominously, διασχίζονται από κοφτές λάμψεις. Η σιλουέτα μιας αρχαίας δομής υπονοεί έναν άλλοτε ισχυρό πολιτισμό που τώρα είναι στα χέρια της καταιγίδας. Η χρήση δυναμικών πινελιών και η τάση προς θεατρικό φωτισμό δημιουργούν μια απτή ένταση σε όλο το έργο. Φαίνεται σχεδόν ζωντανό· κάθε στοιχείο φαίνεται να πάλλεται με ενέργεια, σαν να προσκαλεί τους θεατές να ακούσουν τον οργισμένο άνεμο και τα καταρράκτες και να νιώσουν τη δροσιά που τους περιβάλλει. Αυτό το έργο υπερβαίνει απλώς την εκπροσώπηση· ενσαρκώνει τη συναισθηματική πάλη της ανθρωπότητας ενάντια στις προκλητικές φυσικές δυνάμεις, προωθώντας μια σκέψη για την θνητότητα και την αδιάκοπη ροή του χρόνου.