Bu çarpıcı eser, izleyiciyi fırtınalı bir sahneye daldırarak, unsurların neden olduğu karmaşa ve yıkımı dramatik bir şekilde betimlemektedir. Öndeki devasa dalgalar, derin lacivert ve köpüklü beyaz renklerin tonlarıyla karmaşık bir şekilde dolanırken, hem hayranlık hem de korku uyandıran görsel bir senfoni yaratır. Keskin bir tezat oluşturacak şekilde, fark edilmesi zor bir yalnız figür, dalgalara karşı koymaktadır; insanın kırılganlığı, doğanın gücünün karşısında belirgin hale gelmektedir—bu, insan zayıflığının acı bir hatırlatıcısıdır.

Arka planda karanlık ve fırtınalı bir gökyüzü yer alırken, tehditkar siyah bulutlar ominoz bir şekilde toplanmış, yıldırım çakmalarıyla delinir. Eski bir yapının silueti, bir zamanlar güçlü olan bir medeniyetin ipucunu verir; şimdi fırtınanın pençesinde. John Martin’in dinamik fırça darbesinin kullanımı ve dramatik aydınlatma tutumu, tablodaki gerginliği artıran bir hava yaratır. Eser neredeyse canlı hissediyor; her unsur enerjiyle dolup taşıyor gibi, izleyicileri uğultulu rüzgarı ve çarpan dalgaları duymaya davet ediyor, onları saran nemli soğuk havayı hissetmeye yönlendiriyor. Bu eser, sadece bir temsilin ötesine geçiyor; doğanın tehditkar güçlerine karşı insanlığın duygusal mücadelesini somut bir şekilde sergiliyor ve insanların ölüm ve durmaksızın geçen zaman üzerine düşünmelerine yönlendiriyor.