Σε αυτό το ζωντανό κομμάτι, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει μια σκηνή από τον κήπο του Νοσοκομείου Saint-Paul, όπου πέρασε χρόνο κατά τα τελευταία του χρόνια. Ο θεατής τραβιέται αμέσως από την εντυπωσιακή παλέτα χρωμάτων—οι αποχρώσεις ζωντανών κίτρινων και πράσινων κυριαρχούν στον καμβά, με πινελιές σκούρου μπλε και μια υπόδειξη γαιοχρώματος, υπονοώντας την αλληλεπίδραση της φύσης και του συναισθηματικού τοπίου του νου του Βαν Γκογκ. Οι παχιές, εκφραστικές πινελιές κυλούν στην επιφάνεια, προκαλώντας μια αίσθηση κίνησης και ζωτικής ενέργειας που δίνει ζωή στον ήσυχο κήπο. Οι ελαφρώς αφηρημένες, αλλά αναγνωρίσιμες μορφές των δέντρων και της αρχιτεκτονικής υπονοούν τόσο τον καταφύγιο όσο και τον περιορισμό που ένιωσε κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί—μια δυαδικότητα που αντανακλάται στις εναλλασσόμενες αποχρώσεις και στις πολλές προοπτικές της σκηνής.

Καθώς κάποιος απομακρύνεται για να απορροφήσει την ολότητα της ζωγραφικής, είναι σαν ο ήλιος να φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα, ρίχνοντας ένα ζεστό φως που φαίνεται να φωτίζει τις κρυφές σκέψεις; το μονοπάτι καθοδηγεί το μάτι στον κήπο, αλλά υποδηλώνει επίσης μια αντανάκλαση για τους εσωτερικούς αγώνες του Βαν Γκογκ. Η παρουσία μιας φιγούρας—η σκιά ενός άνδρα—είναι μια πρόσκληση να σκεφτούμε ποιος είναι, ίσως ένας επισκέπτης ή ακόμα και μια ματιά στον ίδιο τον Βαν Γκογκ. Το συναισθηματικό βάρος αυτού του έργου, σε αντίθεση με τα φιλόξενα χρώματά του, μιλάει πολλά για τις εμπειρίες του καλλιτέχνη με την ψυχική αναταραχή που εκφράζεται όμορφα μέσω του τοπίου. Συλλάβει την βιωσιμότητα της ζωής, αλλά επίσης μια σκοτεινή βάθος, που δείχνει επιδέξια την έννοια ότι η ομορφιά και η θλίψη συχνά συνυπάρχουν.