Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ο θεατής καλωσορίζεται από την εικόνα μιας φιγούρας, ίσως χαμένης σε σκέψεις, που βρίσκεται στην άκρη μιας ευρύχωρης σκηνής. Οι ζεστοί, χρυσούδες τόνοι του εσωτερικού της σκηνής αντιτίθενται έντονα με τα ήρεμα μπλε του τοπίου από έξω, δημιουργώντας έναν οπτικό διάλογο που προσκαλεί σε εσωτερική σκέψη. Η φιγούρα, ντυμένη με ρέουσες ρόμπες, γονατίζει κομψά, με το βλέμμα στραμμένο προς τα ήρεμα νερά και τα μακρινά νησιά, προκαλώντας ένα αίσθημα επιθυμίας και περισυλλογής. Οι γραμμές μέσα από το ύφασμα της σκηνής περιστρέφονται σαν να αγκαλιάζουν τον θεατή, προσελκύοντάς τον σε αυτόν τον οικείο χώρο μοναξιάς.