Το έργο τέχνης αποτυπώνει μια εντυπωσιακή στιγμή κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος, όπου ο ουρανός έχει βαφτεί σε λεπτές αποχρώσεις λεβάντας και ροδάκινου, συγχωνευόμενος με τον ορίζοντα εκεί όπου ο ήλιος φιλά την άκρη του νερού. Οι τραχείς βράχοι του Belle-Île κυριαρχούν στο προσκήνιο, οι υφές τους απεικονίζονται με γενναιόδωρες πινελιές που διαβιβάζουν τόσο την ακαμψία όσο και τη ροή. Οι κορυφές των κυμάτων σκάνε πάνω σε αυτούς τους βράχους, ο αφρός τους απεικονίζεται σε εκρηκτικά λευκά που αντιτίθενται στα βαθιά πράσινα και μπλε του ωκεανού. Ένα λεπτό παιχνίδι φωτός χορεύει στην επιφάνεια του νερού, υποδηλώνοντας κίνηση και προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει την δροσερή θαλασσινή αύρα. Ο πίνακας προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας που συνδυάζεται με τη σκληρή δύναμη της φύσης, σαν να μπορούσε κανείς σχεδόν να ακούσει τις ψιθυρίσματα των κυμάτων.

Η παλέτα χρωμάτων είναι αξιοσημείωτη: ο Μονέ χρησιμοποιεί πλούσιες, αντίθετες αποχρώσεις που δίνουν ζωή το τοπίο. Οι σκούρες, σχεδόν δυσοίωνες αποχρώσεις των βράχων ξεχωρίζουν απότομα με τον φωτεινό ουρανό, δημιουργώντας μια δυναμική αλλά αρμονική σύνθεση. Αυτό το κομμάτι, που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης των παράκτιων τοπίων από τον Μονέ, αντικατοπτρίζει όχι μόνο την γεωγραφική ομορφιά αλλά και μια συναισθηματική βάθος, προσκαλώντας την αναστοχασμό σχετικά με τη ροή του χρόνου - είτε στο φως που σβήνει είτε στη ρυθμική αναζωογόνηση και υποχώρηση της θάλασσας. Οι ιστορίες διαπλέκονται εδώ; σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες αρχίζουν να αγκαλιάζουν την έλξη του φυσικού φωτός, ο Μονέ αναδεικνύεται ως επαναστατική μορφή, σπρώχνοντας τα όρια του ιμπρεσιονισμού με την τεχνική του πινέλου και τις επιλογές χρωμάτων του.