Eser, gün batımında büyüleyici bir anı yakalıyor; gökyüzü, lavanta ve şeftali tonlarında hafifçe boyanmış ve güneşin su kenarını öptüğü ufka karışıyor. Belle-Île'in sarp kayalıkları ön planda hâkimiyet kuruyor, dokuları cömert fırça darbeleriyle gösterilirken hem sağlamlık hem de akıcılık hissini veriyor. Dalgaların zirveleri bu kayalara çarpıyor; köpükleri, derin yeşil ve mavi denizle tezat oluşturan patlayıcı beyaz tonlarında tasvir ediliyor. Su yüzeyinde ışığın ince bir oyunu dans ediyor, hareketi öneriyor ve izleyiciyi serin deniz meltemini hissetmeye davet ediyor. Resim, doğanın haşin gücüyle harmanlanmış bir huzur hissi uyandırıyor, adeta dalgaların fısıldamalarını işitebileceğimiz gibi.

Renk paleti dikkat çekici; Monet zengin, zıt tonlar kullanarak manzaraya hayat katıyor. Kayaların karanlık, neredeyse korkutucu tonları, aydınlık gökyüzü ile çarpıcı bir tezat yaratıyor ve dinamik ama uyumlu bir kompozisyon oluşturuyor. Bu parça, Monet'nin sahil manzaralarını keşfederken yarattığı bir eser olup, yalnızca coğrafi güzelliği değil, aynı zamanda duygusal bir derinliği de yansıtıyor; geçici ışıkta ve denizin ritmik akışında zamanın geçişini sorgulamaya davet ediyor. Burada hikâyeler iç içe geçmiş durumda; sanatçıların doğal ışığın çekiciliğini benimsemeye başladığı bir dönemde, Monet devrimci bir figür olarak öne çıkıyor, fırça darbeleri ve rengin seçimleriyle empresyonizmin sınırlarını zorluyor.