Dzieło uchwyca hipnotyzujący moment w zachodzie słońca, kiedy niebo malowane jest w delikatnych odcieniach lawendy i brzoskwini, łącząc się z horyzontem, tam gdzie słońce całuje brzeg wody. Surowe klify Belle-Île dominują w pierwszym planie; ich tekstury przedstawione są obfitymi pociągnięciami pędzla, które oddają zarówno stałość, jak i płynność. Grzbiety fal rozbijają się o te skały, ich piana przedstawiana jest w wybuchowych białych tonach, kontrastujących z głębokimi zieleniami i błękitami oceanu. Subtelna gra światła tańczy na powierzchni wody, sugerując ruch i zapraszając widza do poczucia rześkiego morskiego powiewu. Obraz przywołuje poczucie spokoju zmieszanego z surową siłą natury, jakby można było prawie usłyszeć szept fal.

Paleta kolorów jest zaskakująca; Monet wykorzystuje bogate, kontrastujące odcienie, które ożywiają krajobraz. Ciemne, niemal ponure tony skał wyraźnie odcinają się od jasnego nieba, tworząc dynamiczną, a jednak harmonijną kompozycję. Ten kawałek, stworzony podczas eksploracji krajobrazów morskich przez Moneta, odzwierciedla nie tylko piękno geograficzne, ale także emocjonalną głębię, zapraszając do refleksji nad upływem czasu — zarówno w blaknącym świetle, jak i w rytmicznej fali morza. Tutaj historie się splatają; w czasach, gdy artyści zaczynali dostrzegać urok naturalnego światła, Monet wyłania się jako postać rewolucyjna, przesuwając granice impresjonizmu swoimi pociągnięciami pędzla i wyborami kolorów.