Przed nami rozpościera się spokojny, łagodny pejzaż – żywa, zielona łąka usiana delikatnymi, żółtymi kwiatami, które zdają się tańczyć na wietrze pod miękkim, pochmurnym niebem. W pierwszym planie trawa jest intensywnie zielona, niemal namacalna, rozciąga się ku delikatnie wijącej się białej ścieżce, która prowadzi wzrok głębiej w obraz, zapraszając do kontemplacyjnego spaceru. Nieco dalej widać grupę drzew i krzewów wokół kilku domów z czerwonymi dachami, które harmonijnie łączą elementy naturalne i ludzkie. W tle znajdują się chłodne, niebiesko-szare góry, nadające kompozycji poczucie spokoju i przestrzeni.

Dzieło wykonane jest klarowną, precyzyjną techniką pędzla charakterystyczną dla Vallottona; paleta jest stonowana, lecz żywa — dominują odcienie zieleni i błękitu, uzupełnione brązami i bielą ścieżki. Kompozycja równoważy otwartość z intymnością; pusty przestronny teren kontrastuje z gęstszą grupą roślinności i dachów, tworząc spokojny, lecz intrygujący rytm. Chłodna atmosfera pod pochmurnym niebem wywołuje uczucie zadumy i spokoju, uchwycając świeżość wiosny oraz spokojny moment na wiejskiej scenerii. Obraz powstał w 1916 roku, w czasie globalnych niepokojów, oferując widzowi spokojne schronienie — prostą, trwałą piękność, która przeciwstawia się burzom świata.