Voor ons ontvouwt zich een serene en zachte landschapsweergave, met een weelderige groene weide bezaaid met delicate gele bloemetjes die lichtjes lijken te dansen onder een zacht, bewolkte hemel. Op de voorgrond strekt het levendige gras zich bijna tastbaar uit naar een zacht kronkelend wit pad dat de blik uitnodigt dieper in het schilderij te trekken, alsof uitgenodigd wordt tot een contemplatieve wandeling. Daarachter omringen dicht geboomte en struikgewas een paar huizen met rode daken, een harmonieuze samensmelting van natuur en menselijke elementen. Verderop rijzen stille blauwgrijze bergen op, die een gevoel van vredige uitgestrektheid aan de compositie toevoegen.

Het werk is uitgevoerd met klare, gecontroleerde penseelstreken, kenmerkend voor Vallottons stijl. Het palet is ingetogen maar levendig, gedomineerd door groen- en blauwtinten, aangevuld met aardse bruintinten en het heldere wit van het pad. De compositie balanceert openheid met intimiteit; de open weide contrasteert met het dichte geboomte en de daken, wat een kalm en toch boeiend ritme creëert. De koele sfeer onder een bewolkte hemel roept introspectie en rust op, vangt de frisheid van de lente en een vredig moment in het landelijke landschap. Geschilderd in 1916, een tijd van wereldwijde onrust, biedt het werk een rustige toevluchtsoord – een eenvoudige en duurzame schoonheid die de onrust van de wereld tart.