Scena otwiera się świeżym, zimowym uściskiem; droga, pokryta śniegiem, toruje sobie drogę przez krajobraz. Strzeliste drzewa, których szkieletowe gałęzie sięgają ku blademu, zimowemu niebu, stanowią oprawę dla sceny. Światło słoneczne, choć słabe, rzuca długie, chłodne cienie, podkreślając fakturę śniegu i stonowane barwy otoczenia. Para, otulona przed zimnem, stoi w pobliżu konia, ich postacie dodają odrobinę ludzkiego ciepła do i tak spokojnej scenerii. Powóz w oddali sugeruje spokojną podróż, przebłysk życia, które toczy się w zimowej ciszy. Pociągnięcia pędzla, luźne i ekspresyjne, uchwytują ulotną chwilę, sposób, w jaki światło tańczy na śniegu, chłód w powietrzu. To chwila spokoju; migawka z czasów, gdy świat zdawał się zwalniać.