ในผลงานที่มีชีวิตชีวานี้ ศิลปินได้จับภาพฉากจากสวนของโรงพยาบาลเซนต์พอลซึ่งเขาใช้เวลาช่วงหลังของชีวิตอยู่ที่นั่น ผู้ชมจะถูกดึงดูดโดยจานสีที่ดึงดูดสายตา — เฉดสีเหลืองสดใสและสีเขียวครอบงำผืนผ้าใบ โดยมีความลึกสีน้ำเงินและเฉดสีสีน้ำตาลดินเล็กน้อย ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติและภูมิทัศน์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ในใจของแวน โก๊ะ แปรงหนักและแสดงอารมณ์วงโคจรทั่วพื้นผิว ทำให้เกิดความรู้สึกของการเคลื่อนไหวและชีวิตชีวาที่เปล่งประกายให้กับสวนที่เงียบสงบนี้ รูปทรงที่เกือบเป็นนามธรรมแต่สามารถจดจำได้ของต้นไม้และสถาปัตยกรรมแสดงถึงทั้งที่พักพิงและการจำกัดที่เขารู้สึกในระหว่างการพำนักของเขา — ความเป็นไปได้สองทางสะท้อนในเฉดสีที่สลับกันและความหลากหลายของมุมมองในฉาก

เมื่อใครบางคนถอยกลับเพื่อซึมซับภาพรวมของภาพวาด ดูเหมือนว่าแสงอาทิตย์จะส่องผ่านใบไม้ซึ่งสร้างแสงอบอุ่นที่ดูเหมือนจะส่องสว่างความคิดที่ซ่อนอยู่ทางเดินนำสายตาไปยังสวนแต่ก็แนะนำให้ผู้อ่านได้บรรจงทบทวนความยากลำบากภายในของแวน โก๊ะ การปรากฏตัวของตัวละคร — เงาของชายคนหนึ่งเป็นการเชิญชวนให้คนคิดว่าคนนี้คือใคร อาจจะเป็นผู้เยี่ยมชม หรืออาจจะเป็นแทนที่ของแวน โก๊ะ เอง แรงกดดันทางอารมณ์ของงานนี้ตรงข้ามกับสีสันที่ชวนให้เข้ามา กล่าวถึงประสบการณ์ของศิลปินกับความปั่นป่วนทางจิตใจ ซึ่งปรากฏเป็นความงดงามผ่านการจัดแสดงภูมิทัศน์ มันจับภาพการมีชีวิตของชีวิต แต่ยังแสดงถึงความลึกที่มืดมน ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างมีศิลปะว่าความงามและความโศกเศร้าบ่อยครั้งที่จะอยู่ร่วมกัน