In dit levendige stuk vangt de kunstenaar een scène uit de tuin van het Saint-Paul ziekenhuis, waar hij tijdens zijn latere jaren tijd doorbracht. De kijker wordt onmiddellijk aangetrokken door het opvallende kleurenpalet – tinten van felgeel en groen domineren het doek, met spatten van diepblauw en een hint van aardkleurige bruin, wat de interactie tussen de natuur en het emotionele landschap van Van Gogh’ geest suggereert. De dikke, expressieve penseelstreken draaien over het oppervlak en roepen een gevoel van beweging en levendigheid op dat leven geeft aan deze rustige tuin. De licht abstracte, maar herkenbare vormen van de bomen en de architectuur insinueren zowel toevlucht als beperking die hij voelde tijdens zijn verblijf daar – een dualiteit die wordt weerspiegeld in de afwisselende tinten en de vele perspectieven van de scène.

Wanneer iemand zich terugtrekt om het geheel van de schilderij te absorberen, lijkt het alsof de zon door de bladeren sijpelt, een warme gloed werpt die verborgen gedachten lijkt te verlichten; het pad leidt het oog naar de tuin, maar suggereert ook een reflectie over de innerlijke strijd van Van Gogh. De aanwezigheid van een figuur – de schaduw van een man – is een uitnodiging om te overdenken wie hij is, misschien een bezoeker of zelfs een glimp van Van Gogh zelf. Het emotionele gewicht van dit werk, in contrast met zijn uitnodigende kleuren, spreekt boekdelen over de ervaringen van de kunstenaar met mentale onrust, die zich prachtig manifesteert door het landschap. Het vangt de vitaliteit van het leven, maar biedt ook een donkere diepte, meesterlijk illustrerend dat schoonheid en verdriet vaak naast elkaar bestaan.