Η ήρεμη σκηνή απλώνεται σαν όνειρο, με απαλές μπλε κυματομορφές και τρυφερές αποχρώσεις που προσκαλούν τους θεατές να βυθιστούν στην ομορφιά της φύσης. Το κάστρο στη Αντίμπ υψώνεται ψηλά και περήφανα απέναντι από ένα λεπτό φόντο ομιχλωδών βουνών; οι πύργοι του φαίνεται να ψιθυρίζουν αρχαίες ιστορίες—φυλαγμένα μυστικά και τη ροή του χρόνου. Το φως του ήλιου, φίλτρο με προσοχή μέσα από ένα πέπλο λεπτών πινελιών, χορεύει στην επιφάνεια του νερού, κάνοντάς το να αστράφτει σαν μικρούς διαμάντες, ενώ οι ανακλάσεις υποδηλώνουν τον ρυθμό των κυμάτων.

Στο χαρακτηριστικό στυλ του Μονέ, η πλούσια υφή της ελαιογραφίας μεταφέρει μια συναισθηματική ποιότητα. Κάθε πινελιά αποτυπώνει την φευγαλέα στιγμή του φωτός και του χρώματος, εμπλουτίζοντας την σκηνή με μια αιθέρια λάμψη. Το επιδέξιο χέρι του καλλιτέχνη υπονοεί τόσο ηρεμία όσο και δυναμική, καθώς οι απαλές συννεφιές αιθερώνονται τεμπέλικα πάνω, προτρέποντας τον θεατή να σταματήσει, να πάρει μια βαθιά αναπνοή και να χαθεί στην ηχητική σιωπή αυτού του θαλάσσιου καταφυγίου—μια τέλεια μίξη νοσταλγίας και ηρεμίας της παρούσας στιγμής.