Αυτή η ευαίσθητη υδατογραφία αιχμαλωτίζει τη μεγαλοπρεπή σιλουέτα ενός μεγάλου καθεδρικού ναού με φόντο έναν απαλό και εκτεταμένο ουρανό. Το απαλό, διάχυτο φως προσδίδει στην σκηνή μια αιθέρια ποιότητα, ενώ οι ψηλοί πύργοι του καθεδρικού ναού υψώνονται προς τον ουρανό, κυριαρχώντας στο περιβάλλον τοπίο. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με λεπτότητα ανοιχτό μπλε, γκρι και γήινους καφέ τόνους, δημιουργώντας μια ήρεμη αλλά ελαφρώς μελαγχολική ατμόσφαιρα που καλεί τον θεατή σε σιωπηλή περισυλλογή.

Στο προσκήνιο, μια μικρή ομάδα ανθρώπων — πιθανώς χωρικών — περπατά σε έναν στριφτό χωματόδρομο, προσθέτοντας μια ανθρώπινη κλίμακα στην απεραντοσύνη της αρχιτεκτονικής και της φύσης γύρω τους. Η σύνθεση ισορροπεί το επιβλητικό με το οικείο, καθοδηγώντας το βλέμμα από την ταπεινή αγροτική ζωή προς τη πνευματική μεγαλοπρέπεια του καθεδρικού ναού. Η πινελιά είναι ακριβής και ρέουσα, συνδυάζοντας λεπτές υδάτινες στρώσεις χρωμάτων με καθορισμένες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, δείχνοντας την επιδεξιότητα στις τεχνικές της υδατογραφίας στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα. Το έργο αυτό όχι μόνο τιμά ένα συγκεκριμένο ιστορικό ορόσημο, αλλά ενσωματώνει και έναν ρομαντικό σεβασμό προς τη φύση και το υπερβατικό.