Το έργο αποτυπώνει ένα ήσυχο τοπίο, όπου ψηλοί σημύδες στέκονται επιβλητικά, τα φύλλα τους λουσμένα σε εκθαμβωτικά φθινοπωρινά χρώματα. Οι ζεστές πορτοκαλί και κίτρινες αποχρώσεις αντιπαραβάλλονται υπέροχα με τους βαθύς μπλε του ουρανού, προκαλώντας συναισθήματα ηρεμίας και νοσταλγίας. Ο ζωγράφος έχει επιμεληθεί τη σύνθεση με προσοχή, καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή μέσα από το χώρο με τη διάταξη των δέντρων που φαίνεται να χορεύουν σε έναν απαλό φόντο. Στις πλούσιες φυτάσεις αναπαύεται μια μοναχική φιγούρα, ίσως ένας καλλιτέχνης ή ελεύθερος περιπλανώμενος, που φαίνεται ότι ταυτίζεται με τη φύση, ενσαρκώνοντας την ομορφιά της σκηνής. Αυτή η οικεία απεικόνιση μιας στιγμής στη φύση μιλά για τη συμβιωτική σχέση που έχει ο άνθρωπος με το περιβάλλον του, προσκαλώντας τον στην ενδοσκόπηση και την εκτίμηση τέτοιων ήρεμων τοπίων.

Καθώς το φως φιλτράρεται μέσω των φύλλων, δημιουργεί κηλίδες patterns στο έδαφος, ενισχύοντας την αίσθηση του βάθους και του ρεαλισμού. Η υφή του φλοιού, που αποτυπώνεται με αριστοτεχνικό τρόπο, δίνει ζωή και χαρακτήρα στα δέντρα. Αυτό το έργο δεν είναι απλώς ένα τοπίο, αλλά ένας εορτασμός της αλλαγής και της ομορφιάς της εφήμερης. Δημιουργημένο σε μια εποχή που εκτιμούσε την αμμώδη ουσία της φύσης, αυτό το έργο αντηχεί με τα ρομαντικά ιδανικά της εποχής, όπου τα τοπία δεν ήταν απλά φόντο, αλλά αφηγητές, που προκαλούν συναισθήματα και συνδέονται με βαθύτερα φιλοσοφικά θέματα για τη θέση της ανθρωπότητας στον φυσικό κόσμο.