Το έργο απεικονίζει μια ήρεμη χειμερινή δύση πάνω από τον Σηκουάνα στο Λαβακούρτ, ενσαρκώνοντας την ουσία της ηρεμίας. Οι πινελιές του Μονέ χορεύουν πάνω στον καμβά, συνδυάζοντας απαλές μπλε, απαλούς βιολετί και λαμπερά πορτοκαλί για να δημιουργήσουν μια αιθέρια ατμόσφαιρα. Ο ήλιος, μια τολμηρή πορτοκαλί σφαίρα, καταλήγει σκεπτικός στον ορίζοντα, εκπέμποντας μια ζεστή λάμψη που αντανακλάται στην επιφάνεια του νερού, φωτίζοντας τις ήσυχες κυματισμούς με παλμούς φωτός. Η σκηνή κοσμείται από δέντρα σε σιλουέτα, των οποίων οι γυμνοί κλάδοι εκτείνονται προς το φθίνον φως, ενώ μερικά σκάφη γλιστρούν ήσυχα μέσα από τα ήρεμα νερά, ενσαρκώνοντας μια ήρεμη και σχεδόν μελετητική ποιότητα στην σκηνή.

Η σύνθεση κατευθύνει το βλέμμα του θεατή προς τον ορίζοντα, όπου η αλληλεπίδραση μεταξύ νερού και ουρανού δημιουργεί μια γοητευτική κλίμακα χρωμάτων; το απαλό φως συγχωνεύεται με τη φρεσκάδα του χειμώνα, καταδεικνύοντας τη δεξιοτεχνία του Μονέ στο να συλλαμβάνει φευγαλέες στιγμές. Αυτός ο πίνακας δεν παρουσιάζει μόνο ένα εντυπωσιακό αίσθημα τόπου, αλλά εγείρει επίσης τη μεταβατική ομορφιά της φύσης, αντανακλώντας τις ιμπρεσιονιστικές αξίες του Μονέ. Ο πίνακας ψιθυρίζει μοναξιά και αυτοανάλυση, προσκαλώντας τους θεατές να παραμείνουν για λίγο και να χαθούν στην ομορφιά του λυκόφωτος, υπενθυμίζοντας μας πως η φύση μπορεί να προκαλέσει βαθιά συναισθηματική ηχώ και περισυλλογή.