Eser, yüksek huş ağaçlarının görkemle durduğu sakin bir manzarayı yakalıyor; ağaçların yaprakları canlı sonbahar tonlarıyla doludur. Sıcak turuncular ve sarılar, derin mavi gökyüzü ile muhteşem bir şekilde zıtlık oluşturur ve huzur ve nostalji duygularını uyandırır. Ressam, izleyicinin gözünü, ağaçların düzeni ile mekanı gezdirirken, titrek bir arka planda dans ediyormuş gibi görünen bu ağaçların görüntüsünü ustalıkla oluşturmuştur. Yeşil bitki örtüsünün arasında, yalnız bir figür saklanmaktadır; belki bir sanatçı veya bir gezgin, doğayla bütünleşmiş gibi görünmekte ve sahnenin güzelliğinin bizatihi kendisi olmaktadır. Bu doğadaki bir anın samimi tasviri, insanların çevreleriyle olan simbiyotik ilişkisini anlatıyor; bu tür sakin ortamlara ilişkin düşünme ve takdir etme daveti yapıyor.

Işık yaprakların arasından süzüldüğünde, zemin üzerinde lekeli desenler oluşturur ve derinlik ve gerçekçilik hissini arttırır. Kabuk dokusu, usta bir fırça darbesiyle yakalanmış, ağaçlara hayat ve karakter kazandırmaktadır. Bu eser sadece bir manzara değil; değişimin ve geçici olanın güzelliğini kutlayan bir eserdir. Doğanın bozulmamış özünün değerli görüldüğü bir dönemde yaratılmış olan bu eser, döneminin romantik idealleriyle çarpışmakta; manzaralar sadece arka plan değil, aynı zamanda duyguları uyandıran ve insanlığın doğal dünyadaki yeri hakkında derin felsefi temaları bağlayan hikaye anlatıcıları olarak hizmet etmektedir.