Αυτή η δραματική σκηνή παρουσιάζει μια πόλη που στέκεται πάνω σε ένα τεράστιο βράχο, όπου μια ομάδα κτιρίων φαίνεται να αγκαλιάζει την πέτρα με ευαίσθητη αδυναμία. Η τεχνική του Γκόγια είναι ελεύθερη, με πυκνά χτυπήματα πινέλου που αποτυπώνουν την τραχιά υφή του βράχου και την αδρότητα της αρχιτεκτονικής. Η υποβλητική ατμόσφαιρα του λυκόφωτος καλύπτει τη βάση με καπνό, όπου σκιές ανθρώπων συγκεντρώνονται, υποδηλώνοντας τελετές ή κοινωνική ένταση. Στον ουρανό, τρία λευκά πουλιά πετούν με τεντωμένα φτερά, ίσως συμβολίζοντας την ελευθερία ή την ελπίδα. Η σύνθεση την οποία δημιουργεί η αντίθεση ανάμεσα στο βράχο και τον αέρα προσδίδει μια μυστηριώδη αύρα, καθιστώντας την πόλη ταυτόχρονα φρούριο αλλά και εύθραυστο καταφύγιο.

Η παλέτα των χρωμάτων είναι σκοτεινή και πλούσια, περιλαμβάνοντας ώχρα, ουμβρα και κόκκινες φλόγες, που παραπέμπουν σε φωτιά ή αναταραχή κάτω από αυτήν την εύθραυστη βάση. Η σύνθεση εξισορροπεί τη μαζικότητα του βράχου με την ελαφρότητα των πουλιών, αντικατοπτρίζοντας το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του Γκόγια – κοινωνικές αναταραχές, απειλή καταστροφής, αλλά και αντοχή του πολιτισμού σε έναν απομονωμένο οχυρό. Το συναίσθημα που προκαλεί το έργο είναι βαθύ και πολύπλευρο, καλώντας τον θεατή να νιώσει δέος και αμηχανία.