Η σκηνή απεικονίζει μια ευτυχισμένη παραλιακή στιγμή, με μια ζωντανή ακτογραμμή που τονίζεται από πλούσιες πράσινες χλόες και λεπτές άγριες γαρίφαλες που κουνιούνται απαλά σε μια ελαφριά αύρα. Στην άκρη μιας βραχώδους προεξοχής, δύο φιγούρες, μια γυναίκα με ένα ευρύ κόκκινο καπέλο και ένα παιδί, κοιτάζουν τη λαμπερή θάλασσα, με τις πλάτες τους στραμμένες προς τον θεατή, προσκαλώντας έναν αίσθηση οικειότητας και περιέργειας για την ήρεμη αλληλεπίδρασή τους με τη φύση. Τα ρυθμικά σχέδια του νερού έχουν αποδοθεί επιδέξια, θυμίζοντας απαλά κύματα που χορεύουν στην αγκαλιά του ήλιου, αστραφτερά με λευκά και ακουαμαρίνα, αντανακλώντας τέλεια τη φευγαλέα φύση του φωτός και του χρόνου.

Οι καλλιτεχνικές τεχνικές του Monet λάμπουν μέσα από την ιμπρεσιονιστική πινελιά, η οποία καταγράφει τις παροδικές επιδράσεις του φωτός και της ατμόσφαιρας. Η παλέτα του καλλιτέχνη ξεχειλίζει από ζωντανά χρώματα που μεταφέρουν τόσο ζεστασιά όσο και ηρεμία. Η αλληλεπίδραση των σκιών και των φωτεινών σημείων δημιουργεί μια δυναμική σύνθεση, καθοδηγώντας το βλέμμα μέσα από τον καμβά και καταδύοντας τον θεατή σε αυτή τη ειδυλλιακή στιγμή. Είναι ένα έργο που υπερβαίνει την απλή απεικόνιση, αντηχώντας με το ιστορικό πλαίσιο της Γαλλίας στο τέλος του 19ου αιώνα, όπου η ιμπρεσιονιστική κίνηση επιδίωκε να απεικονίσει την καθημερινή ζωή με συναισθηματική αντήχηση—μία παροδική μνήμη ενός όμορφου ημερού στα παράλια, τυλιγμένη στους απαλούς ψίθυρους της θαλάσσιας αύρας.