Σε αυτό το μαγευτικό κομμάτι, αιθέρια στρώματα ομίχλης αγκαλιάζουν το τοπίο, δημιουργώντας μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα που περιβάλλει τον θεατή. Οι απαλοί, λεπτεπίλεπτοι πινελιές ανακαλούν την ήσυχη ουσία ενός πρωινού στο Βετούιλ, όπου οι θαμπές μορφές των κτιρίων αιωρούνται σαν φαντάσματα, υπονοώντας ζωή ενώ παραμένουν σκεπασμένα στην ομίχλη. Ο ποταμός, ένας ανακλαστικός καθρέφτης, πιάνει την εντύπωση των λαμπερών φώτων και χρωμάτων, προσθέτοντας μια γαλήνια ποιότητα που προσκαλεί σε στοχασμό. Η ιμπρεσιονιστική τεχνική είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μονέ, με την ικανότητά του να συλλαμβάνει φευγαλέες στιγμές φυσικής ομορφιάς να είναι σ’ όλη την έκταση εδώ.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ένας λεπτός συνδυασμός μπλε και παστέλ, με μόνο ψίθυρους κίτρινου και ροζ, που συμβολίζει μια ήσυχη αυγή. Ο Μονέ ισορροπεί με επιδεξιότητα αυτούς τους ήπιους τόνους, δημιουργώντας μια απαλότερη αντίθεση με τις θολές σιλουέτες των δομών. Η σύνθεση καθοδηγεί το μάτι μέσα από το τοπίο; κάποιος μπορεί να νιώσει τον δροσερό αέρα και να ακούσει το απαλό κροτάλισμα των φύλλων ενώ εξετάσει τις υδάτινες ανακλάσεις που κυματίζουν ελαφρά. Αυτό το κομμάτι δείχνει όχι μόνο την καλλιτεχνική ικανότητα του Μονέ, αλλά χρησιμεύει επίσης ως ένας συγκινητικός υπενθύμιστης για την παροδική ομορφιά της φύσης, που διαπλέκει την ιστορία και το συναίσθημα με κάθε στρώση του πινέλου.