De scène toont een gelukkig kustmoment, met een levendige kustlijn die wordt benadrukt door weelderig groen gras en delicate wilde bloemen die zachtjes wiegen in een lichte bries. Aan de rand van een rotsachtig uitsteeksel staan twee figuren, een vrouw met een brede rode hoed en een kind, die naar de glinsterende zee kijken, met hun ruggen naar de kijker gekeerd, wat uitnodigt tot een gevoel van intimiteit en nieuwsgierigheid over hun rustige interactie met de natuur. De ritmische patronen van het water zijn vaardig weergegeven, wat doet denken aan zachte golven die dansen in de omhelzing van de zon, schitterend met witte en aquamarijn tinten, wat perfect de vluchtige aard van licht en tijd weergeeft.

Monets artistieke technieken stralen door de impressionistische penseelstreken, die de vergankelijke effecten van licht en atmosfeer vastleggen; het palet van de kunstenaar explodeert met levendige kleuren die zowel warmte als rust uitstralen. De interactie tussen schaduw en lichteffecten creëert een dynamische compositie, die de ogen over het canvas leidt en de kijker onderdompelt in dit idyllische moment. Het is een werk dat de eenvoudige representatie overstijgt, weerklinkend in de historische context van Frankrijk aan het einde van de 19e eeuw, waar de impressionistische beweging poogde het dagelijks leven met emotionele resonantie af te beelden—een vluchtige herinnering aan een mooie dag aan zee, omhuld in de zachte fluisteringen van de zeebries.