In dit boeiende landschap wordt de kijker getransporteerd naar een serene kusthorizon, waar de kliffen zachtjes oprijzen tegen het verdwijnende licht van de dag. De interactie tussen land en zee is prachtig gerealiseerd; de kliffen lijken bijna zacht, hun oppervlakken gekust door levendige tonen van oranje, geel en groen, waardoor een etherische kwaliteit ontstaat. De manier waarop Monet het zonlicht vastlegt dat op het wateroppervlak weerkaatst, voegt een gevoel van beweging toe, en geeft de scène zowel leven als rust. Terwijl de kijker naar de golvende golven kijkt, die schitteren met tinten blauw en goud, is er een gevoel van kalmte die omhult als een warme omhelzing - elke penseelstreek weerklinkt met de zachte fluisteringen van de zeebries.

De compositie omarmt een harmonisch evenwicht van kleuren, waarbij de warme tinten van de kliffen contrasteren met de koelere, rustige blauwtinten van het water. Deze dichotomie wekt een gevoel van nostalgie op, en nodigt uit tot reflectie. Historisch gezien staat dit stuk als een getuigenis van Monets meesterlijke beheersing van licht en kleur, terwijl het een vluchtig moment in de tijd vastlegt. De impressionistische stijl maakt een persoonlijke connectie mogelijk, alsof de kijker de warmte van de zonsondergang kan voelen en het zachte gefluister van de golven kan horen. Het is niet alleen een afbeelding van de natuur; het is een viering van de vluchtige schoonheid van het leven die diep weerklinkt in hart en ziel.